Այս երկրներն ու տարածաշրջաններն օրենսդրորեն օգտագործում են պարտադիր քվեարկություն․
Արգենտինայում ներդրվել է 1912 թվականին ։ Այստեղ քվեարկությունը պարտադիր է 18-70 տարեկան քաղաքացիների համար և ոչ պարտադիր՝ 70 տարեկանից մեծ և 16-18 տարեկան քաղաքացիների համար։ Սակայն նախընտրական փուլում մինչև 70 տարեկան քաղաքացիները կարող են հրաժարվել քվերակելուց, եթե նրանք ընտրություններից 48 ժամ առաջ իրենց ցանկության մասին հայտնեն ընտրական իշխանություններին։ Սա վավեր է միայն մոտակա նախընտրական փուլի համար և հայտը պետք է տալ ամեն անգամ, եթե ընտրողը չի ցանկանում ընտրել։
Ավստրալիայում ներդրվել է 1924 թվականին։ Այստեղ դաշնային և տարածաշրջանային ընտրությունների դեպքում 18 և ավելի տարիք ունեցող քաղաքացիների համար քվեարկելը պարտադիր է։ Քաղաքացին պարտավոր է․ այցելել ընտրական տեղամաս, գրանցվել ընտրողների ցուցակում, ստանալ քվեաթերթիկ, մտնել ընտրախցիկ, կատարել համապատասխան նշում և այն գցել քվեատուփի մեջ։ Օրենքը ուղիղ ցույց չի տալիս, որ ընտրությունը պետք է կատարվի, այն միայն ասում է, որ քվեաթերթիկը պետք է նշված լինի։ Օրենքի համաձայն, թե ինչպես է քաղաքացին քվեաթերթիկի վրա նշում կատարում, լրիվ անհատական է։ Որոշ նահանգներում քաղաքային ընտրություններին մասնակցելը նույնպես պարտադիր է։ 2010 թվականին Թասմանիա նահանգի ընտրությունների ժամանակ 6000 հոգի տուգանվեցին՝ 26 դոլարով, ընտրություններին չմասնակցելու համար։ Նրանցից 2000-ը վճարեցին տուգանքը։ Փոստով քվեարկելու հնարավորություն է տրվում այն քաղաքացիներին, ովքեր դժվարանում են, կամ չեն կարող գալ ընտրական տեղամաս։ Նախապես կամ վաղաժամ քվեարկության հնարավորություն է տրվում այն քաղաքացիներին, ովքեր այդ օրը չեն կարող քվեարկել։
Բրազիլիայում քվեարկելը պարտադիր է 18-70 տարեկան քաղաքացիների համար։ Այն պարտադիր չէ 70 տարեկանից մեծ, 16-17 տարեկան և յուրաքանչյուր տարիքի կրթություն չունեցող քաղաքացիների համար։ Ընտրություններին չմասնակցելու հայտը կարող են լրացնել տարբեր փոստերում և ընտրական կենտրոններում։
Կիպրոսում այն ներմուծվել է 1960 թվականին։
Էկվադորում ներդրվել է 1936 թվականին։ Այստեղ քվեարկությունը պարտադիր է 18-65 տարեկան քաղաքացիների համար, իսկ ոչ պարտադիր՝ 16-17 տարեկան, 65-ից բարձր տարիք ունեցող և կրթություն չունեցող քաղաքացիների համար։
Հնդկաստանի Գուջարաթ նահանգը սրա մասին օրինագիծ է ընդունել 2009 թվականի օրենսդրական նիստին, իսկ 2011-ին այն ենթարկվել է որոշ փոփոխությունների։ Օրինագիծը հաստատվել է 2014 թվականին՝ Գուջարաթի նահանգապետի կողմից։ Քվեարկությանը մասնակցելը դարձավ պարտադիր տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրության ժամանակ և չմասնակցելու համար սահմանվեց տույժ։ Նահանգապետը սկզբում որոշեց, օրենքի իրականացման բարդության և հետևանքների համար, չկիրառել այն։ Բայց ավելի ուշ՝ 2015 թվականի հունիսին, կառավարությունը որոշեց ապահովել օրենքի կիրառումը։
Լյուքսեմբուրգում պարտավոր են ընտրությանը մասնակցեն 18-75 տարեկան քաղաքացիները, իսկ պարտավոր չեն 75 տարեկանից մեծ և օտարերկրյացի քաղաքացիները։
Հյուսիսային Կորեայում 17 տարեկանից բարձր տարիք ունեցող քաղաքացիները պարտավոր են քվեարկել, նույնիսկ այն դեպքում երբ կա ընդամենը մեկ թեկնածու։ Քվեարկությունը նրա համար է, որ ստուգվի թե ով է երկրում գտնվում։ Բոյկոտային քվեարկությունը քվեարկողների համար վատ հետևանքների պատճառ է դառնում։
Նաուրուում կիրառվել է 1965 թվականից։
Պերուում ներդրվել է 1933 թվականին։ Պարտադիր է 18-70 տարեկան քաղաքացիների համար, իսկ ոչ պարտադիր՝ 70 տարեկանից բարձր տարիք ունեցողների։
Սինգապուրում պարտադիր է ընտրական ցուցակի վերջին փոփոխություններից հետո՝ 21 տարին բոլորած, քաղաքացիների համար։
Ուրուգվայում ներդրվել է 1934 թվականին, բայց չի կիրառվել մինչև 1970 թվականը։
Շվեյցարիայի Շաֆֆհաուզեն կանտոնում պարտադիր քվեարկությունը ներդրվել է 1904 թվականին, բայց 1974 թվականին չեղարկվեց մնացած կանտոնների կողմից։
Արգենտինայում ներդրվել է 1912 թվականին ։ Այստեղ քվեարկությունը պարտադիր է 18-70 տարեկան քաղաքացիների համար և ոչ պարտադիր՝ 70 տարեկանից մեծ և 16-18 տարեկան քաղաքացիների համար։ Սակայն նախընտրական փուլում մինչև 70 տարեկան քաղաքացիները կարող են հրաժարվել քվերակելուց, եթե նրանք ընտրություններից 48 ժամ առաջ իրենց ցանկության մասին հայտնեն ընտրական իշխանություններին։ Սա վավեր է միայն մոտակա նախընտրական փուլի համար և հայտը պետք է տալ ամեն անգամ, եթե ընտրողը չի ցանկանում ընտրել։
Ավստրալիայում ներդրվել է 1924 թվականին։ Այստեղ դաշնային և տարածաշրջանային ընտրությունների դեպքում 18 և ավելի տարիք ունեցող քաղաքացիների համար քվեարկելը պարտադիր է։ Քաղաքացին պարտավոր է․ այցելել ընտրական տեղամաս, գրանցվել ընտրողների ցուցակում, ստանալ քվեաթերթիկ, մտնել ընտրախցիկ, կատարել համապատասխան նշում և այն գցել քվեատուփի մեջ։ Օրենքը ուղիղ ցույց չի տալիս, որ ընտրությունը պետք է կատարվի, այն միայն ասում է, որ քվեաթերթիկը պետք է նշված լինի։ Օրենքի համաձայն, թե ինչպես է քաղաքացին քվեաթերթիկի վրա նշում կատարում, լրիվ անհատական է։ Որոշ նահանգներում քաղաքային ընտրություններին մասնակցելը նույնպես պարտադիր է։ 2010 թվականին Թասմանիա նահանգի ընտրությունների ժամանակ 6000 հոգի տուգանվեցին՝ 26 դոլարով, ընտրություններին չմասնակցելու համար։ Նրանցից 2000-ը վճարեցին տուգանքը։ Փոստով քվեարկելու հնարավորություն է տրվում այն քաղաքացիներին, ովքեր դժվարանում են, կամ չեն կարող գալ ընտրական տեղամաս։ Նախապես կամ վաղաժամ քվեարկության հնարավորություն է տրվում այն քաղաքացիներին, ովքեր այդ օրը չեն կարող քվեարկել։
Բրազիլիայում քվեարկելը պարտադիր է 18-70 տարեկան քաղաքացիների համար։ Այն պարտադիր չէ 70 տարեկանից մեծ, 16-17 տարեկան և յուրաքանչյուր տարիքի կրթություն չունեցող քաղաքացիների համար։ Ընտրություններին չմասնակցելու հայտը կարող են լրացնել տարբեր փոստերում և ընտրական կենտրոններում։
Կիպրոսում այն ներմուծվել է 1960 թվականին։
Էկվադորում ներդրվել է 1936 թվականին։ Այստեղ քվեարկությունը պարտադիր է 18-65 տարեկան քաղաքացիների համար, իսկ ոչ պարտադիր՝ 16-17 տարեկան, 65-ից բարձր տարիք ունեցող և կրթություն չունեցող քաղաքացիների համար։
Հնդկաստանի Գուջարաթ նահանգը սրա մասին օրինագիծ է ընդունել 2009 թվականի օրենսդրական նիստին, իսկ 2011-ին այն ենթարկվել է որոշ փոփոխությունների։ Օրինագիծը հաստատվել է 2014 թվականին՝ Գուջարաթի նահանգապետի կողմից։ Քվեարկությանը մասնակցելը դարձավ պարտադիր տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրության ժամանակ և չմասնակցելու համար սահմանվեց տույժ։ Նահանգապետը սկզբում որոշեց, օրենքի իրականացման բարդության և հետևանքների համար, չկիրառել այն։ Բայց ավելի ուշ՝ 2015 թվականի հունիսին, կառավարությունը որոշեց ապահովել օրենքի կիրառումը։
Լյուքսեմբուրգում պարտավոր են ընտրությանը մասնակցեն 18-75 տարեկան քաղաքացիները, իսկ պարտավոր չեն 75 տարեկանից մեծ և օտարերկրյացի քաղաքացիները։
Հյուսիսային Կորեայում 17 տարեկանից բարձր տարիք ունեցող քաղաքացիները պարտավոր են քվեարկել, նույնիսկ այն դեպքում երբ կա ընդամենը մեկ թեկնածու։ Քվեարկությունը նրա համար է, որ ստուգվի թե ով է երկրում գտնվում։ Բոյկոտային քվեարկությունը քվեարկողների համար վատ հետևանքների պատճառ է դառնում։
Նաուրուում կիրառվել է 1965 թվականից։
Պերուում ներդրվել է 1933 թվականին։ Պարտադիր է 18-70 տարեկան քաղաքացիների համար, իսկ ոչ պարտադիր՝ 70 տարեկանից բարձր տարիք ունեցողների։
Սինգապուրում պարտադիր է ընտրական ցուցակի վերջին փոփոխություններից հետո՝ 21 տարին բոլորած, քաղաքացիների համար։
Ուրուգվայում ներդրվել է 1934 թվականին, բայց չի կիրառվել մինչև 1970 թվականը։
Շվեյցարիայի Շաֆֆհաուզեն կանտոնում պարտադիր քվեարկությունը ներդրվել է 1904 թվականին, բայց 1974 թվականին չեղարկվեց մնացած կանտոնների կողմից։
Կան երկրներ, որոնք ունեն պարտադիր քվեարկության օրենք, բայց չեն կիրառում․
- Բելգիայում 18 տարեկանից մեծ բոլոր քաղաքացիները պարտավոր են գալ ընտրատեղամաս։ Պաշտոնական պատժամիջոցները մինչև այսօր գոյություն ունեն, սակայն կիրառվում են 2003 թվականից միայն ընտրական տեղամասի աշխատակիցների բացակայության դեպքում։
- Բոլիվիայում ներդրվել է 1952 թվականից։
- Կոստա Ռիկա
- Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետություն
- Դոմինիկյան Հանրապետություն
- Եգիպտոս
- Գաբոն
- Հունաստան
- Գվատեմալա
- Հոնդուրաս
- Լիվանում միայն տղամարդկանց համար է պարտադիր։
- Լիբիա
- Մեքսիկա
- Պանամա
- Պարագվայում պարտադիր է 18-75 տարեկան քաղաքացիների համար։
- Թայլանդ
- Թուրքիայում չքվեարկելու տուգանքը 10 դոլար է, սակայն այստեղ նույնպես չի կիրառվում։
Քվեարկությունը Հայաստանում
Քաղաքական կուսակցությունների գործունեությունը քաղաքական համակարգի շրջանակներում մեծապես պայմանավորված է տվյալ երկրում գործող ընտրական օրենսդրությամբ և ընտրական համակարգով։ Ընտրությունները ժամանակակից հասարակության կյանքում ունեն մեծ դերակատարում, նրանք են այսօր հանդիսանում քաղաքական իշխանության ձևավորման ամենակարևոր ինստիտուցիոնալիզացման մեխանիզմը։ Բացի այդ, ընտրություններն են միակ օրինական ճանապարհը ինչպես իշխանության ձևավորման, այնպես էլ նրանց փոփոխելիությունը ապահովելու համար։ Ընտրությունները թույլ են տալիս պարբերաբար որոշել հասարակական տրամադրությունները և նախասիրությունները, որոշել հասարակության քաղաքական կամքը և ժողովրդին մասնակից դարձնել տվյալ երկրում ընթացող քաղաքական գործընթացներին։ Բացի այդ ընտրությունները այսօր հանդիսանում են ժողովրդավարական քաղաքական համակարգի գործառնության կարևոր ինդիկատորներից, չափումներից մեկը։
No comments:
Post a Comment