Իսակայկանն իր ստեղծագործություններում պատմում է կյանքի, սիրո մասին։ Հիմնական միտքն այն է, որ մարդը պետք է մնա ինքն իր հետ, ապրի ինքն իրենով։ Իսահակյանն ասում է, որ պետք չէ հետևել հասարակության օրենքներին։ Պետք է ինչքան հնարավոր է չմտնել հասարակության մեջ, չձուլվել։ «Օտա՜ր, ամայի՜ ճամփեքի վրա» և «Աբու-Լալա Մահարի» ստեղծագործություններ շատ նման էին իրար։ Արտահայտում են նույն միքը և «Օտա՜ր, ամայի՜ ճամփեքի վրա»-ն «Աբու-Լալա Մահարի»-ի կրճատ և նեղ տեսակն է։ Ամենահիշվող ստեղծագործությունն ինձ համար «Հավերժական սեր»-ն է։ Այն արտահայտում է խորը իմաստ։
Եվ քանի որ փողը կա, մարդ չկա, սեր ու խիղճ չկա։
«Համբերանքի չիբուխը»
Այս արտահայտությունը կարող եմ համեմատել հասարակության հետ, որովհետև շատ մարդկանց փողը շատ է փոխում։ Կարծում եմ, որ այս խնդիրը կապված չէ միայն այս ժամանակաշրջանի հետ։ Միշտ էլ մարդը փառասեր է և երբ ստանում է բոլորից ավելին, փոխվում է և դառնում անճանաչելի։
No comments:
Post a Comment