Մի ձմեռ Նասրեդինը շատ քիչ գումար ուներ: Այդ տարի նրա մշակաբույսերը շատ վատ էին, և նա պետք է ապրեր քիչ գումարով: Նա իր ավանակին շատ քիչ ուտելիք էր տալիս, և երկու օր հետո ավանակը նույն էր մնացել, նա ասց ինքն իրեն. «Ավանակը այն ժամանակ շատ էր ուտում: Հիմա նա սոովորում է քիչ ուտելուն և շուտով կսովորի ոչնչով ապրել: Ամեն օր Նասրեդինը ավանակին տալիս էր ավելի քիչ ուտելիք, մինչև նա գրեթե ոչինչ չէր ուտում»:
Հետո մի օր, երբ ավանակը՝ փայտը մեջքին գնում էր խանութ, նա հանկարծ սատկեց: «Ինչքան անհաջողակ եմ ես»,-ասաց Նասրեդինը.«Հենց այն ժամանակ,երբ իմ ավանակը գրեթե ոչինչ չէր ուտում, եկավ նրա կյանքի վերջին օրը:
Հետո մի օր, երբ ավանակը՝ փայտը մեջքին գնում էր խանութ, նա հանկարծ սատկեց: «Ինչքան անհաջողակ եմ ես»,-ասաց Նասրեդինը.«Հենց այն ժամանակ,երբ իմ ավանակը գրեթե ոչինչ չէր ուտում, եկավ նրա կյանքի վերջին օրը:
No comments:
Post a Comment