Սեպտեմբերի 17-20
Համբերանքի չիբուխ — «Hamberanqi chibuxy_A.Isahakyan»
Այս պատմվածքը ինձ շատ դուր եկավ, որովհետև այստեղ ասվում էր, որ պետք չէ ուրիշի ունեցվածքի վրա աչք դնել։ Կերպարը ինձ մի քիչ դուր եկավ, մի քիչ էլ դուր չեկավ, որովհետև նա մենակ ապրում էր սարերում և չէր մտածում իր ընտանիքի մասին։ Դրական կողմն այն էր, որ նա շատ ագահ մարդ չէր։ Հնարավոր է, որ նա աշխարհից, մարդկանցից էր նեղացել և դրա համար էր ուզում միայնակ ապրել։
«Սաադիի վերջին գարունը»
Սաադին բանաստեղծ էր, ով ապրում էր իր վերջին գարունը։ Նրա համար այս աշխարհը մի հեքիաթային տեսարան էր։ «Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում ենք կարոտով…»։ Մարդիկ ապրում են իրենց կյանքը, բայց երբ գալիս է վերջին օրերը, երբ պիտի մահանան, նրանց համար աշխարհը դառնում է ամենահետաքրքիր ու հեքիաթային բանը և նրանք շատ դժվար են հեռանում կյանքից։
«Ծառա Սիմոնը»
Այս պատմվածքը շատ լավն էր։ Տերերն այնքան էին ասում Սիմոն այս արա, Սիմոն այն արա, որ նա հոգնել էր իր անունից և ուզում էր գոնե մի քանի օրով չլսեր իր անունը։
Համբերանքի չիբուխ — «Hamberanqi chibuxy_A.Isahakyan»
Այս պատմվածքը ինձ շատ դուր եկավ, որովհետև այստեղ ասվում էր, որ պետք չէ ուրիշի ունեցվածքի վրա աչք դնել։ Կերպարը ինձ մի քիչ դուր եկավ, մի քիչ էլ դուր չեկավ, որովհետև նա մենակ ապրում էր սարերում և չէր մտածում իր ընտանիքի մասին։ Դրական կողմն այն էր, որ նա շատ ագահ մարդ չէր։ Հնարավոր է, որ նա աշխարհից, մարդկանցից էր նեղացել և դրա համար էր ուզում միայնակ ապրել։
«Սաադիի վերջին գարունը»
Սաադին բանաստեղծ էր, ով ապրում էր իր վերջին գարունը։ Նրա համար այս աշխարհը մի հեքիաթային տեսարան էր։ «Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում ենք կարոտով…»։ Մարդիկ ապրում են իրենց կյանքը, բայց երբ գալիս է վերջին օրերը, երբ պիտի մահանան, նրանց համար աշխարհը դառնում է ամենահետաքրքիր ու հեքիաթային բանը և նրանք շատ դժվար են հեռանում կյանքից։
«Ծառա Սիմոնը»
Այս պատմվածքը շատ լավն էր։ Տերերն այնքան էին ասում Սիմոն այս արա, Սիմոն այն արա, որ նա հոգնել էր իր անունից և ուզում էր գոնե մի քանի օրով չլսեր իր անունը։
No comments:
Post a Comment